لارنگوسکوپ وسیله ای است که جهت لوله گذاری داخل تراشه در بیماران نیازمند بیهوشی و یا ناتوان تنفسی بکار برده می شود. در عملیات احیای قلبی و تنفسی پیشرفته و نیز در اتاق های عمل و هنگام بیهوشی استفاده از این وسیله پزشکی اجتناب ناپذیر است. تمام بخش های بیمارستانی و تیم های امداد و نجات و فوریت پزشکی ملزم به همراه داشتن این وسیله و آشنائی با روش بکارگیری آن می باشند. پزشکان بیهوشی، تکنسین های هوشبری و فوریت های پزشکی و پرستاران بخش های اورژانس و ویژه اغلب در روند احیای قلبی ریوی و درمان بیمار به لارنگوسکوپ و لوله گذاری داخل تراشه اقدام می نمایند.
لارنگوسکوپ شامل دسته حاوی باطری است که تیغه های با منبع نور (لامپ یا فیبر نوری) ممکن است به آن متصل شده یا برداشته شود. هنگام استفاده از آن ، لارنگوسکوپ در دست چپ متخصص بیهوشی و نزدیک به محل اتصال بین دسته و تیغه لارنگوسکوپ نگه داشته می شود. سپس تیغه از سمت راست دهان بیمار وارد می شود به طوریکه از دندانهای پیشین به دور بوده و زبان بیمار به سمت چپ منحرف گردد و به شکلی از مجرای تیغه به دور باشد. همچنان که تیغه به جلو و مرکز به سمت اپی گلوت به پیش می رود، از فشار بر دندانها و یا لثه ها باید پرهیز گردد. مچ دست متخصص بیهوشی سفت نگه داشته شده تا لارنگوسکوپ در امتداد محور دسته بالا برده شود و باعث جابجایی بافت نرم به قدام گشته و ساختمان حنجره در معرض دید قرار گیرد. در هنگام بالا بردن، دسته نباید بچرخد تا از دندانهای بالایی یا لثه ها به عنوان تکیه گاه تیغه لارنگوسکوپ (به عنوان اهرم) استفاده نشود.
انواع تیغه لارنگوسکوپ:
تیغه خمیده (مک اینتاش): نوک آن به داخل فضای بین قاعده زبان و سطح خلفی اپی گلوت پیش برده می شود. حرکت به جلو و بالای تیغه که در امتداد محور دسته لارنگوسکوپ اعمال می شود لیگامانهای هیپو اپی گلوتیک را کشیده و اپی گلوت را بالا می آورد و دهانه گلوت را در معرض دید قرار می دهد.
تیغه مستقیم (میلر): نوک تیغه مستقیم از زیر سطح حنجره ای اپی گلوت عبور می کند. حرکت رو به جلو و بالای تیغه که در امتداد محور دسته اعمال می شود اپی گلوت را به طور مستقیم بالا کشیده تا دهانه گلوت در معرض دید قرار گیرد. پایین بردن یا حرکت غضروف تیروئید بیمار به اطراف توسط دست راست متخصص بیهوشی و از خارج گردن ممکن است ظاهر شدن دهانه گلوت را تسهیل نماید.
تیغه نوک خمیده (Heaine ): این تیغه شبیه به تیغه مک اینتاش است اما یک نوک مفصلی دارد و از طریق یک اهرم که توسط شست دست چپ متخصص بیهوشی کشیده می شود در حین لارنگوسکوپی مستقیم کنترل می شود. لارنگوسکوپ به داخل والکولا وارد میگردد. سپس اهرم به کار میرود تا بالا رفتن لیگامان هیپو اپی گلوتیک افزایش یابد.
انتخاب تیغه لارنگوسکوپ:
اغلب براساس ترجیح شخصی متخصص بیهوشی است. مزایای تیغه خمیده شامل ترومای کمتر به دندانها با فضای ببیشتر برای عبور لوله تراشه و آسیب کمتر اپی گلوت است زیرا نوک تیغه نباید با این ساختار تماس پیدا کند. مزایای تیغه مستقیم دید بهتر دهانه گلوتیک است. تیغه های لارنگوسکوپ بر اساس طولشان شماره گذاری می شود. تیغه مک اینتاش ۳ یا ۴ و یا تیغه میلر ۲ یا ۳ تیغه های استاندارد اینتوباسیون برای بیماران بزرگسال است. لارنگوسکوپی مستقیم و موفقیت آمیز برای باز کردن مدخل گلوت احتیاج به در یک امتداد قرار گرفتن محورهای دهانی-حلقی و حنجره دارد.
بالا بردن سر حدود ۱۰سانتی متر با استفاده از بالشتک در زیر اکسی پیتال در حالیکه شانه ها روی تخت عمل قرار گرفته و محورهای حلق و حنجره ای در یک امتداد قرار می دهد. اکستنسیون بعدی در مفصل اتلانتو اکسی پیتال کوتاه ترین فاصله را ایجاد کرده و تقریبا یک خط مستقیم از دندانهای ثنایا به مدخل گلوت نشان می دهد.
لارنگوسکوپی فیبر نوری:
این روش توانایی متخصص بیهوشی را در مراقبت بدون خطر بیمارانی که در معرض اداره دشوار راه هوایی هستند و اثرات سوء ناشی از آن (هیپوکسی شریانی، هیپوونتیلاسیون، آسپیراسیون محتویات معده) را متحمل نموده است. لوله های داخل تراشه ممکن است با کمک لارنگوسکوپی فیبر نوری هنگامی که بیمار بیدار بوده و یا آرام بخش گرفته از راه بینی یا دهان در تراشه جای داده شوند. انتوباسیون تراشه با فیبر نوری برای بیمارانی که مهره های گردنی ناپایدار دارند توصیه می شود.
لارنگوسکوپی فیبر نوری غیر قابل انعطاف:
شامل لارنگوسکوپ بولارد وواسکوپ گلایداسکوپ و آپشراسکوپ است. این وسایل همه به شکل آناتومیک در آمده اند. این لارنگوسکوپ با یک منبع نوری برای استفاده در بیمارانی که شرایط خاصی دارند و محدودیت در باز نمودن دهان یا ناتوانایی در فلکسیون گردن (که لارنگوسکوپی سنتی و انتوباسیون تراشه را دشوار یا غیر ممکن می سازد) به کار می رود. در صورتی که ترشحات راه هوایی فوقانی دید را مبهم سازد، از همه روش های فیبر نوری جلوگیری می نماید از این رو اهمیت تجویز قبلی یک ضد بزاق تاکید می شود.
دستگاه وواسکوپ:
در دو اندازه بزرگسالان موجود بوده و از سه جز دولته تشکیل می شود که پس از انتوبه قابل جداسازی است. تیغه آن لوله ای شکل است که به ایجاد فضای حلق برای یک میدان دید بزرگتر کمک می کند تا همزمان تماس سیستم فیبر نوری با ترشحات حلق به حداقل برسد. این وسیله مجرایی دارد که اجازه تجویز داروها یا دمیدن اکسیژن را میدهد. لوله تراشه داخل این مجرا قرار گرفته و انتوبه آن مانند دیگر لارنگوسکوپ های غیر قابل انعطاف انجام می شود و به دنبالش با آزادسازی و برداشتن بخش قدامی دولتی و سپس بخش خلفی و دسته با دنبال نمودن انحنای راه هوایی انجام می شود.
لارنگوسکوپ بولارد:
در یک اندازه ی بزرگسالان و کودکان موجود است. دسته فیبر نوری بر روی نمای خلفی تیغه در ۲۶ میلی متری از نوک انتهایی بوده و در یک میدان دید حدود ۵۵ درجه ایحاد می کند. این لارنگوسکوپ روی عدسی چشمی یک فاصله کانونی قابل تنظیم دارد. تیغه آن حاوی کانالی ۷/۳ میلی متری برای تزریق یا دادن اکسیژن است. دسته آن حاوی باتری یا سیم نور فیبر نوری است و همچنین استیلت های متعدد و قابل تعویض برای لارنگوسکوپ وجود دارد. در صورت قرار دادن استیلت در سمت راست وسیله تا غضروف آری تنوئید مانع عبور لوله می شود. لذا در این صورت استیلت باید طوری تنظیم شود که لوله تراشه هم راستای راه هوایی بیمار باشد .
آپشراسکوپ:
تیغه آن طرح نیم دایره ای دارد که به هدایت لوله تراشه کمک کرده و اجازه برداشتن آسان لارنگوسکوپ را پس از انتوبه می دهد. می توان آن را با نیروی باطری موجود در دسته یا کابل فیبر نوری استفاده قرار داد. همچنین یک عدسی چشمی با دید قابل تنظیم وجود دارد. روش استفاده از آپشراسکوپ شبیه بولارد می باشد.
گلایداسکوپ:
یک لارنگوسکوپ با تیغه ثابت و طراحی آناتومیک است که از پلاستیک با پایه طبی ساخته شده است. این وسیله یک دوربین ویدئویی مقاوم به بخار بسیار کوچک دارد که در سطح زیرین تیغه جاسازی گردیده و تصویر را به یک صفحه ونیتور۵/۱۷ سانتی متری که می تواند روی یک پایه نصب شود انتقال نماید تیغه آن که دیودهای قرمز و آبی دارد روشن شده و تصاویر سیاه و سفید تولید شده ایجاد می کند. نوک تیغه ممکن است در والکولا گذاشته شود یا جهت بالا بردن مستقیم اپی گلوت مورد استفاده قرار گیرد.
مک گراتوسکوپ:
لارنکوسکوپ حاوی تیغه های قابل تعویض مکینتاش است و دسته آن حاوی یک باتری که به مانیتور رنگی متصل بوده و قابلیت چرخش و ایجاد یک تصویر با زاویه دید عالی را دارد. این وسیله با تیغه های یک بار مصرف و به روشی مشابه آنچه برای گلایدوسکوپ گفته شد به کار می رود.
ایرتراکت: یک لارنگوسکوپ چشمی است که مشابه با ویدئولارنگوسکوپ کار می کند.
دوربین راه هوایی پنتاکس: ویدئو لارنگوسکوپ پنتاکس ورقه های محافظ یک بار مصرف دارد که به عنوان راهنمایی برای لوله گذاری تراشه در مراکز صفحه هدف قرار گرفته اند. در یک مطالعه میزان موفقیت با این وسیله ۹۹-۹۵ درصدگزارش شده است.
ایرتراگ: این یک لارنگوسکوپ چشمی یکبارمصرف است که به بازشدن دهان (۲سانتی متر) نیاز دارد. در ۸۰ درصد بیماران که لوله گذاری آنها با لارنگوسکوپ مکینتاش با شکست مواجه شده اند،این وسیله موفقیت آمیز بوده است
ممنوعیت مطلق انتوباسیون با فیبر نوری نبودن فرصت است. این شیوه نیازمند زمان برای مرتب کردن وسایل و آماده سازی راه های هوایی بیمار جهت انتوباسیون تراشه است. لذادر صورتی که اداره ی فوری راه های هوایی مود نیاز است تکنیک دیگری بایدمورد استفاده قرارگیرد.
عوامل عدم موفقیت در انتوباسیون:
۱) دید از داخل لارنگوسکوپ فیبرنوری بستگی به فضای اطراف میدان دید دارد. بنابراین عواملی نظیر ادم حلق یا زبان، عفونت، هماتوم، توده انفیلتراتیو، انتوباسیون تراشه را دشوار می کند.
۲) خون وترشحات باعث آلوده شدن فیبر نوری می شود.
